Mavi Ayaklı Sümsük Kusu

 SONSUZA DEK fotoğraf; gojiberry    Yıllardır sana eşlik eden, çok iyi tanıdığın ve çokça vakit geçirdiğin birileri var. Öyle ki onları sen seçmediğin gibi seni de onlar seçmedi ama buluştunuz bir şekilde ve asla ayrılmayacaksınız. Sonsuza dek…    Doğduğunda ilk aldığın hava yakmıştı ciğerlerini, ağlatmıştı seni. Onlar da ağladılar. İlk adımını attığında nabzın çok hızlıydı, kalbin fırlayacaktı yerinden sanki. Ah bir de onlara sor ne heyecandı ama. O gün okulda çok kötü düşmüştün, sahi ne çok kızarmıştı yüzün utançtan. Ne çok ağlamak istemişlerdi bir kuytuda.    Peki ya kim bu bahsettiğim kişiler? Onlar sensin esasında. Mutlu sen, başarılı sen, şaşkın sen, utangaç sen, heyecanlı sen, kızgın sen... Hepiniz aynı şeyleri yaşamışsınız mazide ama farklı yönlere yoğrulmuşsunuz. Bu yüzdendir ki aklına takılan bir düşünce, karar vermen gereken bir olay olduğunda zihninde müthiş fikir savaşları çıkar. Farkında değilsindir ama onlar ilk danıştıkların, son ka...

ÖN YARGI Güzel ve çirkinin, iyi ve kötünün birleşimi bizde hep merak uyandırmıştır. Belki de bu yüzden yeni bir insanla tanışmak ilgi çekicidir. Ne de olsa hepimiz güçlü ve zayıf özelliklerimizin farklı kombinasyonlarıyız. Bizler alışılmamış olana, saklı kalana ilgi duyarız, daha fazlasını bilmek isteyip tahminler yürütürüz. Başta masum başlayan bu ilgiye ön yargı karışması ise işin rengini değiştiriyor maalesef. Sahip olduğumuz özelliklerimiz dışardan ilk gözlemlerle anlaşılamayacak kadar uzun ve karmaşık süreçler sonucu oluşmuştur. Kişinin kendisinin bile bir çırpıda yapamayacağı iç analizler bir yabancı tarafından üstünkörü, yalnızca tahmine dayalı yapıldığında ön yargı oluşur. Bu yüzden ön yargı kişinin hem kendine hem karşısındaki kişiye yaptığı haksızlıktır. Kişinin kendi hayat   tecrübelerini, geçmişten arta kalan güvensizliklerini bir başkasına yansıtması ne denli doğru? Elbette bizi biz yapan en büyük faktörlerden biri yaşanmışlıklardır ancak bunlar yeni hayat bulaca...

  Mavi ayaklı sümsük kuşu… Çoğumuzun varlığından haberi dahi olmadığı bu kuşcuğumuz yaklaşık 81 cm boyunda 1,5 kg ağırlığında olup Pasifik’ in doğu taraflarında ikamet etmektedir. Bu canlının adını ilk duyduğumuzda oluşturacağı alışılmamışlık hissi; bir kuşu sevimli gösteren renkli ayaklarda ya da tembel, aptal gibi anlamlara gelen sümsük nitelemesinde değil bu özelliklerin tek bir canlıda toplanmasının zihnimizde yarattığı anlık çelişkide saklıdır. Peki ya bu alışılmamışlık hissini merak etsek, tanısak, öğrensek ama yargıları kenara bırakıp içtenlikle yapsak bunu... Amasız, belkisiz, kendiliğinden… Çünkü… Bu kuş belki de bize Pasifik kadar uzak değildir. Mavi ayaklı sümsük kuşu… Okuduğum kitabın mürekkebiyle boyanmış da olabilir, izlediğim filmin klaketine sıkışmış da. Onu omzumda taşıyıp hayallerime yürüyor da olabilirim, Kalbime saklayıp başkasının bulmasını bekliyor da. Bu kuş belki benim, belki sen, belki de hepimiz. Ya da hayatın ta kendisi.

  PATİKLER VAR OLDUKÇA     Mevsimlerden hüzün, aylardan yokluk, haftalardan kandı. Sahi bugün günlerden neydi? Ne kurulu pazarlar vardı ne de imamın arkasında yerini almış saflar. Günlerden bağımsızlıktı; bugün de yarın da…    Köyüm Dere, anam Ayşe, adım Hasan oğlu Ahmet. Anasının tek oğlu, hiç düşünmeden Çanakkele’ ye yolladığı Uzun Ahmet.    Gözümü açtığımda beyaz bir sıhhiye çadırının tavanına bakıyordum. Acıyla inledim. Elimi omzuma götürdüm, sarılıydı. Her yeri gıcırdayan yatakta yavaşça doğruldum. İyileşmeyi bekleyen yaralılardan başka kimse yoktu büyük denilebilecek çadırda. Kaç gündür uyuyordum bu ölüm kokan yerde. Peki ya muharebe? O ne durumdaydı? Nazlı gelinimize el uzatan bu gavurlar Çanakkkele’ nin geçilemeyeceğini anlamışlar mıydı? Tüm bu soruların cevabı çadırın dışında beni bekliyordu.    Hızla çadırdan çıktım. Bembeyaz karın üzerindeki kanların hüznü çarptı gözüme, uzaklarda patlayan mermilerin sesi doldurdu kulağım...

  Dinlemek, Eski bir dostta yeni şarkıları.. Dinlenmek, Huzura doymak sadelikte..

Çocukken bilmiyorduk ki göğe bıraktığımız balondan çıkan nefesimizin bulutlara karıştığını. Bilsek unutmazdık elbet hayal etmeyi, oysa biz unuttuğumuzu bile fark edemedik.

Baksak da göremiyoruz güneşin bulutlarla şehri usulca terk ettiğini. Belki de yüksek binaların penceresinden değil, buradan görmek lazım hayatı. Zamanın durmaksızın aktığını... Tutamadığımızı.